بهاریه

 

بهاریه  

هنگام بهارست و گل و سبزه ببارست و گه بوس و کنارست و زمین غرق نگارست و زمان ، پر شر و شوری 

بی تو اما دل ما رنگ خزانست و به راهت نگرانست و همی اشک فشانست و زکف داده همی طاقت دوری 

گر بیایی به دلم شور بپا گردد و پر مهر و صفا گردد و همرنگ خدا گردد و عالم بشود لُجّه نوری 

کی شب هجر تو سر آید و هنگام سحر آید و بر شاخ فرج ، گل به ثمر آید و پایان برسد فصل صبوری 

اللهمّ عجّل لولیّک الفرج ....