مناجات با امام زمان (عج) (3)

مناجات با امام زمان (عج) (3)

خورشید مهربان ، ز مشرق چشمم عبور کن

                     روشن ، شب سیاه زمین را ز نور کن

عمری به معصیت ، ز یاد تو غفلت نموده ایم

                     گاهی بهار جان! به قلب خسته ما هم خطور کن

از بحر معرفت ، دل ما کن تو جرعه نوش

                           رحمی تو از کرم به منتظران صبور کن

این خیمه را که در غم مادر بپا شده است 

                         آکنده از شمیم دلکش عطر حضور کن

آقا بیا و قابلمان دان و لحظه ای 

                                    در جمع نوکران روضه مادر تو شور کن

دارد طنین هنوز ، ناله ی مادر ز پشت در

آقای من بیا ، بخاطر مادر ظهور کن

مناجات با امام زمان (عج) (2)

مناجات با امام زمان (عج) (2)

ای غایبی که جز تو دلم را پناه نیست

               جز مهر رویتان به دلم مهر و ماه نیست

عمری من از سبوی شما مست باده ام

                مستی ز جام باده عشقت گناه نیست

آقا ببین که سهم دل خسته ی زمین

                در حسرت فراق شما ، غیر آه نیست

این چشم های خیس دلم را نظاره کن

                   جز بر طریق مشرق رویت نگاه نیست

بوی مدینه می دهد انگار نامتان

                  در شام غربت حیدر ، پگاه نیست

آقا ، کنار بستر مادر دمی نشین

                   گویا که حال مادرتان روبراه نیست

امشب برای مادرتان خیمه ای بپاست

این روضه بی حضور نگاهت براه نیست

مناجات با امام زمان (عج) (1)

مناجات با امام زمان (عج) (1)

ای آخرین جان جهان ، عجّل ظهورک

خورشید پنهان زمان ، عجّل ظهورک

عمری زپا افکنده ما را داغ هجرت

سلطان قلب عاشقان ، عجّل ظهورک

ما را نباشد بی گل رویت بهاری

شد بی تو هر فصلی خزان ، عجّل ظهورک

تفسیر آیات الهی از تبارک

قلب زمین و آسمان ، عجّل ظهورک

این آتشی کافتاده در بُستان حیدر

گردد به دستت گلسِتان ، عجّل ظهورک

مادر تو را می خواند آقا پشت این در

یا داعی الله ، الأمان ، عجّل ظهورک

نیلی شده یاس علی از ضرب سیلی

ای مرهم زخم نهان ، عجّل ظهورک

گم گشته قبر مادرم ، آقا شتابی

تا آن حرم گردد عیان ، عجّل ظهورک

جان بر لب آمد ، یوسف زهرا اغثنا

            یا مهدی صاحب زمان ، عجّل ظهورک             
                   

اکسیر محبّت

دل خورده به نام عشق تو ، ما را بس

سرگشته ی بام عشق تو ، ما را بس

اکسیر محبّتت طلا کرده دلم

یک جرعه ز جام عشق تو ، ما را بس

خورشید دوخته

خورشید دوخته .....

در مزرع عشق ، آتش افروخته شد               

   گلبرگ حسن ز داغ آن سوخته شد

آن روز به تیر کینه در غربت دشت                  

خورشید به خاک غمزده دوخته شد