افق های مه آلود

  

افق های مه آلود... 

این روز ها آسمان شهرم ، پاکی و طراوت گذشته را ندارد. گرد و غبار شک و تردید ، همه جا را فرا گرفته و  هر سوی را که می نگری در هاله ای از مه ، صورتی از ابهام به خود گرفته است. بی اختیار به یاد این فراز از کلام امیر مؤمنان علی (ع) می افتم ؛ آنجا که در برابر اصرار مردم نمایان نامرد به وجود مبارکشان مبنی بر پذیرش خلافت ، در توصیف فضای ناسالم آن دوران به زیبایی می فرمایند:

.... انّ الأفاق قد أغامت والمحجّة قد تنکّرت...

همانا افق های آسمان ، مه آلود گشته و  شاهراه روشن هدایت به تیرگی گراییده است....[1] 

و البته این سخن (نعوذ بالله) نه به معنای سردرگمی باب هدایت امّت و حجّت خداوند بر زمین و عدم تشخیص حق توسط آن وجود مقدس بود ، بلکه توصیف زیبا و روشنی است از حقیقت جامعه آن روزگار ، که به نیرنگ اهل نفاق و خدعه ، پریشانی و اختلاط حق و باطل را موجب شده بود.

مگر نه اینست که فلسفه بعثت انبیاء الهی و همه ادیان آسمانی ، ارائه سیمای روشنی است از جبهه حق و جبهه باطل (... قد تبیّن الرّشد من الغی..)[2]  تا بندگان خدا راه را از چاه بشناسند و در سایه ایمان به خدا و اولیای او ، سر به بیراهه نسپرند؟!! 

اما هزاران سال است که اهل نفاق ، همه تلاششان اینست تا با اختلاط حق و باطل ، فضا را در برابر چشمان جویندگان حق ، غبار آلود و تیره و تار سازند ، شاید بدینوسیله متاع باطل خویش را در لباس حق نمایی که خود تنیده اند به حراج خلق ساده اندیش و مبهوت بگذارند...

و این بزرگترین مؤاخذه هستی است در برابر حقیقت مطلق ؛ آنجا که خود در کلام نورانیش می فرماید:

.... لِمَ تَلْبِسُونَ الْحَقَّ بِالْباطِلِ وَ تَکْتُمُونَ الْحَقَّ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ [3] 

اکنون که افق های پیرامون ما را نیز گرد و غبار برخاسته از ارّابه های نیرنگ و ریا فرا گرفته است ، تنها تمسّک به عروة الوثقای الهی است که ما را از ظلمات انحراف و پریشانی به روشنی هدایت و رستگاری رهنمون خواهد شد و ولایتش را ضامن سلامت ما خواهد ساخت.[4]

پس زنهار... زنهار که اسیر غفلت گردیم و دمی از دامان ولایتش دست کشیم .

نیک و درست بنگریم ، نور ولایت حق را در کلام و گفتار ولی ّ امرمان می یابیم که به حکم الهی ولایتش بر ما واجب است و طوق اطاعتش بر گردنمان ، شرط اطاعت حق.[5] پس بیایید با چشمه سار همیشه جاری ولایت ، گرد و غبار نفاق آلود پیرامونمان را فرو بنشانیم ، شاید با تماشای افق های دور دست ، به انتخابی درست دست یابیم. ان شاء الله  

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود  

               از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود       

                 زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم     

                 یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست     

         کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم     

              جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت[6]

---

[1] - نهج البلاغه صبحى صالح ، خطبه 92

[2] - بقره ، 256

[3] - آل عمران ، 71

[4] - بقره - 256

[5] - نساء ، آیات: 59 و 83 ؛ نیز رجوع شود به روایات فراوانی از جمله: روایت مقبوله عمر ابن حنظله از امام صادق (ع) ، وسائل الشیعه، ج 18، ص 98

[6] - دیوان حافظ