تا کربلای حسین (ع)

 

تا کربلای حسین (ع) ....

بالاخره به روز موعود رسیدم. روزی که سال ها انتظار آن را می کشیدم. انتظار زیارت مرقد نورانی مولایم حسین (ع) و جدّ غریب و مظلومش ، امیرالمؤمنین (ع) !!... و چه طولانی شد این انتظار و اکنون ناباورانه گذشت دقیقه ها و ثانیه ها را تا رسیدن لحظه موعود به نظاره نشسته ام. نمی دانم آقا مرا به حضور می پذیرند یا نه؟!! و اصلاً اینکه می توانم خود را به کربلا برسانم یانه ...؟!!  دلهره عجیبی دارد این ساعات ، خصوص آنکه در این سفر ، خانواده را نیز به همراه دارم ، همسر و دو فرزند دلبندم را که با عشق به مولایم رشد یافته اند و اکنون برای رسیدن به ضریح شش گوشه اش لحظه شماری می کنند.  چه دشوار است بیان احساس یک منتظر در لحظاتی که بوی وصال به مشام می رسد.  شاید این دو بیت گوشه ای از این احساس را به تصویر کشد که:

می شود مولا مرا مست گل یاست کنی؟!                          

       یا به تیغ عاشقی قربان عبّاست کنی؟!

              می شود در کربلای با صفایت یا حسین!                                

  ساغر جان را پر از صهبای احساست کنی.....؟!

از همه دوستان و آشنایان ، طلب حلالیت دارم و اگر قابل بدانند و قبولمان کنند ، نایب الزیاره همه هستیم. ان شاء الله

اللّهم ارزقنا شفاعة الحسین یوم الورود و ثبّت قدم صدقٍ عندک مع الحسین و اصحاب الحسین الّذین بذلوا مهجهم دون الحسین علیه السّلام.....

التماس دعا