چشمه سار غدیر

چشمه سار غدیر .....   

کاروان حجّاج ، آرام اما خسته در راه بازگشت است و پیامیر خاتم (ص) ، بهترین خلق ، قافله سالار این کاروان.

سال ، سال دهم هجرت است و این آخرین حج رسول خدا (ص).   

کاروان در راه است و رسول خدا در اندیشه این قافله که پس از او بی راهبر می ماند و مگر نه که او رحمةٌ للعالمین است و اندوه ضلالت امت را تاب ندارد و مگر نه که مخاطب "لعلّک باخعٌ نفسک"[1] جان شیرین پیامبر است؟!.....

طولی نمی کشد که بار جانسوز این اندوه با رایحه پرطراوت آوای ملکوتی وحی به سکینه و آرامشی وصف ناپذیر مبدّل می گردد.  

جبرئیل ، این امین خداوند ، پیام الهی را ابلاغ می کند:

یا ایّهاالرسول بلّغ ما انزل الیک من ربّک.....[2]

اینک پیامبر (ص) ، آماده ابلاغ وحی است.........

کاروان همچنان به پیش می رود و گرمای سوزان و هوای تفتیده حجاز ، طاقت از کاروانیان ربوده است. 

اینجا غدیر خُم است. برکه آبی در دل تفتیده شوره زار کویر ، تا شاید عطش از مسافران حجاز برگیرد و چه کسی باور دارد که غدیر ، چشمه ای خواهد شد که عطش تشنگان همیشه تاریخ را به زمزم ولایت فرو می نشاند.

و در این میان ، ناگهان رسول خدا (ص) فرمان توقف می دهد.  

خیل حجّاج که شمارشان از صد هزار افزون است به آهنگ قراولان ، از فرمان پیامبر رحمت آگاه می شوند و همگی متعجب از این توقف نابهنگام که: چه رخداد مهمی در شُرُف وقوع است که پیامبر خاتم را به چنین فرمایشی مأمور کرده است؟!.......  

طولی نمی کشد که به فرمان رسول خدا (ص) ، منبری آماده می شود. آخرین فرستاده خدا (ص) به بالای منبر می رود.  

اینک ، قلب ها در طپش و جان ها متلاطم از انتظار شنیدن کلام بهترین خلق خدایند. 

لب های پیامبر به ثنا و حمد الهی گشوده می گردد و آنگاه سخنی می گوید که از هُرم آن ، ضجّه کاروانیان بلند می شود و فریاد گریه و فغانشان ، صحرای تفتیده حجاز را پر می کند.   

چه کسی را توان شنیدن است که بهترین برگزیده خداوند ، از ساعات آخر عمر خویش خبر می دهد؟!

و مگر فراق پیامبر شدنی است و دوری از جان عزیزش را مگر نهال نورسته اسلام تاب می آورد؟! 

رسول خدا (ص) انبوه جماعت حاضر را به یگانگی خداوند و رسالت خویش به شهادت می گیرد و آنگاه زبان به سخن می گشاید که:

انّی تارکٌ فیکم الثّقلین ، کتاب الله و عترتی.....[3]

و پس از آن شرط نجات و رهایی امت را در توسل و تمسّک به این دو گوهر گرانمایه ، یعنی قرآن و اهل بیت (ع) بر می شمرد.  

لختی سکوت ، همه جا را فرا می گیرد و آنگاه پیامبر (ص) ، دست برادر و عزیزترین کس خود یعنی علی ابن ابیطالب (ع) را بلند می کند و فریاد ولایت سر می دهد که:

من کنتُ مولاه فهذا علیٌّ مولاه.........[4]   

و اینچنین ولایت علی مرتضی را به مسلمانان ابلاغ می کند.

اینک رسول خدا (ص) را آرامشی عجیب فرا گرفته است ؛ چرا که پس از بیست و سه سال تحمّل رنج و سختی رسالت ، اکنون با ابلاغ این پیام ، رسالت خویش را به پایان رسانده[5] و خود را آماده دیدار محبوب کرده است.......

کاروان اینک به راه افتاده اما دل های کاروانیان ، همچنان در غدیر و در اندیشه کلام دلنشین پیامبر (ص) باقی مانده است.  

آری.... کاروان همچنان در راه است و راهی به وسعت قرن ها و به گستردگی تاریخ پیموده است. اما قافله دل های عاشق ولایت در دو راهی غدیر از خیل ناکسان و منافقان جدا گشت تا راه خود را از بیت الاحزان فاطمه (س) و نینوای حسین (ع) بگزیند ؛ تا در اسارت با سجّاد و زینب (ع) و در زندان با موسی ابن جعفر (ع) هم آوا و هم ناله شود ، در خراسان و عراق به عشق ولایت بسوزد و در انتظار ظهور مهدی موعود (عج) راه بسوی سعادت ابدی بپیماید. 

کاروان عشق در راه است ، با طوق ولایت برگردن و راهی بس طولانی در پیش ، که تا ظهر ظهور و رسیدن به رکاب مهدی موعود (عج) به طول می انجامد.

از خداوند بخواه تا در این کاروان ، قافله سالارمان باشد.  

اللهمّ أرنی الطّلعة الّرشیدة والغُرّة الحمیدة........ 

ذی الحجّه 1417 (اردیبهشت 1375)

بازنویسی: ذی الحجّه 1430

---

[1] - شعرا- 3

[2] - مائده- 67

[3] - این حدیث متواتر را بسیاری از بزرگان اهل سنت از جمله: امام احمد حنبل(به نقل از زید ابن ثابت و ابوسعید خدری) ، ترمذی (به نقل از زید بن ارقم ) ، نسائی (به نقل از جابر) و دیگران به اشکال مختلف نقل کرده اند.

[4] - محقق بزرگ علامه امینی (ره) ، حدیث غدیر را از 110 نفر از صحابه رسول خدا (ص) و 84 نفر از تابعین و 360 نفر از دانشمندان و مؤلفین معروف اسلامی با اسناد و مدارک زنده نقل فرموده است.

[5] - مائده- 3