ماه هفتم
ماه هفتم
ساقی بده یک پیاله از خُم
در شام طُلوع ماه هفتم
شاید که دوباره مرغ جانم
در وادی عشق او شود گم
از پرتو مهر پرفروغش
روشن شده شام تار مردم
از قوّت عزم باشکوهش
دریای حماسه در تلاطم
یک نیمه ز ماه او به مشهد
نیم دگرش دمیده در قم
رخشان به سپهر پاک این خاک
از دامن او سحاب انجم
در بند حصار شب چو مهتاب
در چنگ شغال بی ترحّم
خورشید جهان فروز رویش
کی تیره شود ز نیش کژدم
مقتول حسد دوباره هابیل
باز آدم و امتحان و گندم
دل ، مژده که می دمد به زودی
خورشید ز مشرق تبسّم
عصر عاشورا
عصر عاشورا
عصر روز واقعه بر خاک سرخ کربلا
هر طرف افتاده ابدان شهیدان خدا
دیده گریان شد مَلَک ، دریای خون چشم فلک
آسمان گلکون شد و خورشید خونبارش دوتا
ماتم خوبان فکنده لرزه بر ارض و سما
خیمه ها در آتش کین ، رد گل ها بر زمین
ماه و خورشید و ستاره ، جلوه گر بر نیزه ها
پای طفلان و عَسَس ، صحرای غم پر خار و خس
آتشی افتاده بر دامان ناموس خدا
ماه در بند اسیری ، داغ و زینب ، گرد پیری
می رود بر ناقه عریان ، صفیّ اصفیا
کودکانی ماه پاره ، گوشِ خونین ، گوشواره
بسته دشمن راه چاره بر حریم مصطفی
گَرد غم بر خاکیان ، افکنده اندوه جهان
تا قیامت بر تن افلاکیان ، رخت عزا
زینب و کوه صبوری ، زخم هجران، داغ دوری
می رسد از آسمان بر اهل عالم این ندا
صبح نزدیک است ، پایان می رسد شام فراق
با ظهور حجت حق ، طالب خون خدا
عصر عاشورای 1435
همت آسمانی
همّت آسمانی ....
ای که مرا کشانده ای با غم کهکشانیت
طی شده عمر من پیِ بیرق ارغوانیت
بوده ام از ازل گدا بر درِ آستان تو
مُلک و مَلَک نشسته بر سفره مهربانیت
رشک بهشت جاودان ، خاک درِ حریمتان
کوچه به کوچه می دوم در طلب نشانیت
خون تو شد بهای دین ، گریه به ماتمت حصین
شیعه جلا گرفته از همّت آسمانیت
آتش کینه کِی برد رونق خیمه های تو؟
سینه به سینه می رود قصه جانفشانیت
کاش مرا طلاکنی! راهی کربلا کنی
در ره خود فدا کنی ، با دم لامکانیت
مهرتو کِی رود ز دل؟ صبر ز زینبت خجل
هست مرا به آب و گِل ، اُلفت و آشناییت
میرسدم ز پشت در ، باز طنین این خبر
کاش بیاید از سفر ، منتقم جهانیت
کفتردل
کفتر دل
می شود آقا مرا مهمان احسانت کنی؟
کفتر دل را مقیم کُنج ایوانت کنی؟
می شود آهوی جان را در شب میلاد خود
واله و سرگشته کوه و بیابانت کنی؟
عطر فاطمه
تقدیم به چادر خاکی مادر مظلومیّت ، حضرت صدیقه کبری ، فاطمه زهرا سلام الله علیها
عطر فاطمه ...
تا نقش نام فاطمه حک شد به ذاتمان
شیرین شد از حلاوت یادش نباتمان
با جرعه ای ز ساغر عشقش به روز حشر
شاید شود شفاعت زهرا براتمان
گر طالب طلیعه صبح سعادتیم
باید که عطر فاطمه گیرد حیاتمان
در روز واقعه که نباشد ره نجات
جز سوی او به کس نبود التفاتمان
کی می شود که در حرمش اقتدا کنیم
بر سرو آسمانی مهدی صلاتمان؟!
آخر در این کویر ترک خورده می دهد
باران لطف یوسف زهرا نجاتمان
اللهمّ عجّل لولیّک الفرج...